Waar is het Paradijs gebleven, O mensen van de wereld? Waarheen is je meest innerlijke Schat  gegaan, zodat wij Het samen met jou kunnen zoeken?

Je Goddelijke Zelf heeft zich op de achtergrond teruggetrokken, onherkenbaar, waardoor de tuinen met de kruiden en de lelies in een woesternij zijn veranderd.

Ik ben mijZelf en mijn Zelf is van mij; ik ken het uit herinnering lang geleden.

Je bent mooi als een Godin, mijn liefde, verlokkend als een Vallei, afschrikwekkend als een leger met vaandels.

Wendt je Diepte van mij af, want het brengt mij in verwarring. Te lang verkeerde ik in de grauwe voorsteden van onze mega-cities.

Je derde oog is als een blinkend meer, maar helaas, het staat mij niet meer ten dienste. Het is uitgedoofd voordat ik mijn ellendig leven begon.

In wanhoop zoek ik jou achter je sluier.

Er waren vele koninginnen en concubinen, en jonkvrouwen, teveel om op te noemen. Zij bewaakten de bronnen, hun overvloed delend met een ieder, zonder uitzondering.

O, ik weet al te goed, dat ik mij het land toeeigende alsof het mij behoorde. Ik vergat je. Spoedig droogden de beken op, de aarde werd onvruchtbaar, de lucht leeg en de mensen "werden op zichzelf teruggeworpen".

Mijn duif, mijn Volmaakte, was de lieveling van de Moeder, degene die haar zonder gebrek baarde. De jonkvrouwen zagen haar en zagen dat ze gelukkig was; de koninginnen en de concubinen dito, zij prezen haar.

"Wie is dit die tevoorschijn komt als de dageraad, blank als de maan, licht als de zon, verschrikkelijk als een leger met vaandels?"

Ik ging terug in herinnering, en ik zag de notengaard, de bloesems in de vallei, de ontluikende wijnranken, de granaatappels in bloei, terwijl ik treurde om het verlies.

Het ego heeft alles verziekt.

Voordat ik geboren was, was alles Perfect. Wat is er met mij en de wereld gebeurd? Zullen we ooit weer lachen, dansen en vieren?

Keer terug, keer terug, O Paradijs, keer terug, keer terug, zodat we opnieuw deel van je schoonheid zullen zijn.

En de mens, zwervend door de woesternij, kwam met een schok tot ZichZelf. Wat heb ik aangericht? Mijn geest beneveld, mijn hart koud als ijs en mijn lichaam in de ban van begeerten.

Ik moet bezeten zijn geweest. Terwijl alles zo normaal leek. Wij deden onze plicht, brachten onze kinderen naar school, bezochten culturele evenementen en ondersteunden Greenpeace.

Als ik in de spiegel kijk, word ik bang van mijn eigen ogen.

O, Moeder, toen U mij baarde, was U zo blij met Uw spruit. Wat een heerlijke toekomst had U niet in gedachten voor mij.

Was het een "wet" dat ik eerst mijn "ik" moest opbouwen, ten koste van alles en iedereen? Eerlijk gezegd: ik weet het niet.

Wat ik wel weet, is dat de prijs hoog is, te hoog. Ik sta nu met de rug tegen de muur. Al mijn opties heb ik verspeeld. Wie redt mij uit mijn benauwenis?

Ik was gedwongen mij te Herinneren. Door de flarden van de al-tegenwoordige mist, verschenen momenten van helderheid. Tranen welden op in mijn ogen. Ben ik dus nog niet verloren?

Moeder heeft mij niet vergeten. Wat een wonder dat Zij nog steeds om mij geeft. Haar Liefde is onuitputtelijk.

Als ik om mij heenkijk, merk ik dat ik niet alleen ben. Overal keert de vonk in de ogen der mensen terug. De harten openen zich, men herkent zich weer in elkaar.

Ik besef opeens de ontzaglijke taak die voor mij ligt. Terug naar de Bron, dat is de eerste stap. Al die oneigenlijke schillen afwerpen. Tot je naakt voor de Waarheid staat.

Net als Inanna, HET grote voorbeeld van de hele mensheid. Wat een ongelooflijke moed om af te dalen*. Liefde was Haar grote drijfveer. O, Moeder, dat ik evenzeer van Liefde vervuld mag zijn.

* In de Onderwereld.

Ik beloof mijZelf om nooit meer terug te vallen. Als je eenmaal weet - geweten - is er geen weg terug. Het zou echter een Weg van vallen en opstaan worden.

Degene die de aarde heeft verpest, moet haar ook weer helen.

Niet te vroeg juichen dus. Voorbarigheid is uit den boze. De Eenheid is er van alle eeuwigheid, absoluut, zij vereist echter integratie van al wat buitengesloten, onderdrukt en ontkend is.

Wat je afwijst, dat overheerst je.

De Moeder, vanuit Haar grenzeloze compassie, leid je in het alsnog omarmen van al je innerlijke stiefkinderen.

Ook geef ik mij ego aan Haar terug, ja, leg ik mijn hele leven in Haar Schoot.

En kijk, door dit te doen, richt het gras zich op, ontluiken de bloemen, gaan de bijen weer rond, is de lucht zo fris als ozon en herwinnen de bomen hun kracht.

Haar Lichtlichaam doorstraalt het hele leven. Ik weet mij erin opgenomen. In diepe dankbaarheid aanvaard ik Haar geschenk.

O, ik had nooit gedacht, dat er nog een "herkansing" mogelijk was geweest. Zonder terughoudendheid prijs en loof ik de Moeder. Gij, die de eeuwige Bron van alle leven zijt.  

Dat wij samen aan Een Nieuwe Hemel, Een Nieuwe Aarde en Een Nieuwe Gemeenschap mogen werken.

Amargi!

* Uitroep uit Soemerië, 3000 BCE. Het betekent "Vrijheid door de Moeder"